شش سال پیش 28 ژانویه ۲۰۱۵ کمپین «من هم یک ایرانی کانادایی هستم»، گردهمایی دوم خود را با حضور رامین جهانبگلو و ۱۲۰ نفر دیگر در رستوران لی لی در خیابان یانگ برگزار کرد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

انتخابات ۲۰۱۵ مانند انتخابات اخیر دو نقطه عطف کنگره در رابطه با انتخابات و تعداد اعضاء به حساب میایند.

برای اولین بار در اولی تعداد اعضاء به بیش از ۱۵۰۰ نفر رسید و انتخاباتی با حضور بیش از ۹۰۰ نفر برگزار گردید.

در دومی نیز برای اولین بار انتخابات ۲۰۲۰ با حدود ۳۴۰۰ عضو و شرکت بیش از ۲۷۰۰ نفر از آنها زیر نظر نماینده تعیین شده از طرف دادگاه برگزار گردید.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در اولی چهار کاندیدا در مقابل چهار کاندیدا قرار داشتند و برای اولین بار لیست های مشترک البته با برنامه های انتخاباتی انفرادی ارائه گردید.

در دومی ۹ کاندیدا در مقابل یک ائتلاف ۸ + ۱ و یک کاندیدای منفرد قرار میگیرند. هر گروه نیز برنامه های مشترک خود را ارائه دادند.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در سال ۲۰۱۵ حتی واژه همسویان با منافع جمهوری اسلامی وجود نداشت. با وجود اختلافات که بیشتر بر پایه نحوه مدیریت کنگره بود و نه گرایشات سیاسی، کامیونیتی از صداقت، صمیمیت و اعتماد نسبی برخوردار بود.

براندازان از فعالان سیاسی قدیمی و شناخته شده تشکیل شده بودند. ولی کسی با گرایشات سیاسی افرادی همچو مجید جوهری، بیژن احمدی و سوده قاسمی آشنایی نداشت. امروز بر همه آشکار است که این افراد از اعتماد کامیونیتی بهره گرفتند و در جایگاه هایی قرار گرفتند که بدون کمک دیگران امکان پذیر نبود.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پیروزی در انتخابات ۲۰۱۵ در اصل شکستی برای آنهایی بود که اصول برایشان اهمیت دارد. انتخابات ۲۰۱۵ در اصل پیروزی برای کسانی بود که در هر جایگاهی که قرار گیرند سرافکنده خواهند بود. جای تعجب نیست که بالاخره بیژن احمدی و سوده قاسمی دوره خود را با اقدامی قانونی علیه خود به پایان برسانند.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شاید برگزاری انتخاباتی برای اولین بار بدون تخلف افتخاری برای کنگره به حساب آید ولی مجمع عمومی به ریاست و انتخابات با نظارت نماینده دادگاه و آنهم با هزینه هزاران ساعت تلاش و ده ها هزار دلار مخارج، شکستی برای کامیونیتی تلقی خواهد شد که خاطره تلخ آن هر گز از یاد نخواهد رفت.

مقصر هر که باشد، در مقابل خود و جامعه بزرگتر باید بپذیریم که «من هم یک ایرانی-کانادایی سرافکنده ام».